စိတ္မေကာင္းၿဖစ္စရာေတြ ဘဲ ဆက္ေတြးမိၿပန္တယ္။ ေစာေစာ ကေၿပာခဲ႕သလိုဘဲ ဆက္မဖတ္ပါနဲ႔.။
အေဖ
အေဖ႕မွာ ေသြးတုိးရွိပါတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ဘို႕ ဆရာဝန္ က မွာတာ ၿကားဘူးတယ္။ ေဆးခန္းလဲ အန္မတန္သြားခဲတယ္။ ေဆးေသာက္တာ လဲ မေတြ႕ဘဴး။ ဘာၿဖစ္လို႕ ေဆးခန္းမသြား ေဆးမေသာက္တာလဲ ကိုယ္ အခု အခ်ိန္မွာၿပန္ စဥ္းစားၿကည္႕တာ စဥ္းစား လုိ႕ မရဘူး။ ေဆးခန္းသြားရင္ ပိုက္ဆံကုန္လိဳ႕လား။ ဒါကေတာ႕အမွန္ဘဲ ကုန္ပါလိမ္႕မယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကုိယ္လဲမသိဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႕ မသြားလဲ ဆုိတာ လဲ တစ္သက္လံဳး မေမးခဲ႕မိပါဘူး။
တစ္ရက္ ေခါင္းမူးတယ္ လုိ႕ေတာ႕ ေၿပာတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အေဖနဲ႔ ကုိယ္ နဲ႕ ပဲခူး က အေဖ႔ညီ ဆီ ကို သြားလည္ၿကတယ္။ အဲဒီ ည က ထံဳးစံ အတုိင္းအေဖ အရက္နဲနဲ ေသာက္တယ္ ထင္တယ္။ မနက္ အေစာၿကီးလဲ ေရထခ်ိဴးေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေတာ က အိမ္ ကေလး မွာ ေခါင္းရင္းတံခါး ဖြင္႕ၿပီး အိပ္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ႕ဘယ္လိုၿဖစ္လဲ မသိ..တက္တာ လား ေခၚလို႕ မရတာလား မသိ.. အဲလိုၿဖစ္..ကုိယ္ မွာ ေယာက္ယက္ေတြ ခတ္..စဥ္းစား လုိ႕မရ..ပဲခူးေဆးရဳံတက္ မလား. ရန္ကုန္ၿပန္ သြားမလား။။ေနာက္ဆံဳး ကိုယ္ရန္ကုန္ ကုိ ၿပန္ေခၚလာတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ခါ တက္ၿပန္ေရာ.. ေဆာက္တည္ ရာမရ ကုိယ္ လမ္းမွာ အင္းတုိင္ စစ္ေဆးရဳံထဲဝင္သြားၿပီးအကူအညီေတာင္းၿပန္တယ။္ ကူညီလုိက္ပါတယ္။ စစ္သား ေလး တစ္ေယာက္ပါ အေဖာ္ထည္႕ ေပးလုိက္တယ္။ ဆရာဝန္ နာမည္ မွတ္လာခဲ႕ၿ႔ပီး ေမ႕ သြားပါတယ္။
ေနာက္ဆံဳး ရန္ကုန္ ေဆးရဳံကို တန္းတင္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ ကတည္း ကဘဲ ဆုိပါဆို႕ အေဖ ေလၿဖတ္ခ်ိနဲ႕သြားတယ္။ ပထမ ရဳ့ံးၿပန္တက္နုိင္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခါ အဲလုိ ၿဖစ္ၿပန္ေတာ႕ ဆရာဝန္မၿကီးေဒၚစန္းၿမ က အေဖ႕အသက္ရွည္ေစရင္ ပင္စင္တင္ ပါလို႕ ေၿပာေတာ႕နားေထာင္ခဲ႕ပါတယ္။
တစ္ခါ တစ္သက္လံဳ းေသာက္ခဲ႕တဲ႕ ေဆးလိပ္နဲ႕ဓါတ္မွန္ ကို ဆရာဝန္ၿကီး က ၿကည္႕ၿပီး အဆုတ္ကင္ဆာ..ေဆးရဳံအခုတက္ပါဆုိတာကို ကုိယ္တို႕ညီအစ္မမ်ား က မေက်နပ္ပါဘး.ူ မၿဖစ္နုိင္တာ. ဆရာဝန္ၿကီး ကဓါတ္မွန ္ကုိ တစ္မိနစ္ထဲၿကည္႕တာ ဆုိၿပီး ပြစိပြစိ လုပ္ၿပီး လက္မခံၿကပါဘူး။ စိတ္ထဲကေန လက္ခံေပမဲ႕လဲ ေဆးကု ဘို႕ကုိ စိတ္ မကူးၿကဘူး.. ကုိယ္႕အေဖ ကလည္း သိတ္စိတ္နုပါတယ္။ သဴ႕ကုိ သာ ရွင္းၿပလိုက္ရင္ေတာ႕ ခ်က္ခ်င္း လဲသြားမွာပါ။ ကိုယ္တဳီ႕ဘာသာ ဆံဳးၿဖတ္ၿပိး အေဖ႕ကုိ အသိေတာင္ မေပးခဲ႕ၿကေတာ႕ဘူး။ နိူင္ငံၿခား မွာ ကေတာ႕ လူနာ ကို တုိက္ရုိက္ဖြင္႕ေၿပာၿပီး သူ႕သေဘာဆနၵ ကိုေမးတာပါ။ ကိုယ္တိဳ႕ကေတာ႕ကုိယ္႕ဘာသာ ဆံဳးၿဖတ္လုိက္ၿကတယ္။
အေမ
အေဖကဒီလုိေလးနဲ႕ေနလာလုိက္တာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ေလးေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ကလည္း အန္မတန္ၿပဴစုပါတယ္။ ကုိယ္က အေဖ႕ခုတင္ ေဘးမွာဖ်ာခင္းၿပီး အိပ္တာပါ။ အေဖေခၚရင္ အလြယ္ တကူ လုပ္ေပးနုိင္ေအာင္။ ကိုယ္က အေဖခ်စ္..အလတ္မ က အေမခ်စ္..အေဖနဲ႕အေမ နဲ႕ က အစ္မ အၿကီးဆ့ဳးနဲ႕ ေမာင္ေလးကို ခ်စ္..အေမ ကလည္းအေဖ႕ကို ဆုိ အန္ မတန္ခ်စ္..အစ္ကုိ..အစ္ကုိ နဲ႕လုိအပ္တာ ကို အၿမဲ စီမ႔ံေပးပါတယ။္ ၿငဴစူတာ ဆုိလို႕တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးဘူး။
ေနာက္ဆံဳးအေဖ ေတာ္ေတာ္ေလး ယိုင္လာေတာ႕ ေဆးရုံကလည္း တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္..ေနာက္ဆံဳး တစ္ေခါက္မွာေတာ႕ ကုိယ္ က ေဆးရု့ံတင္ဘို႕ စဥ္းစား ပါတယ။္ ဒါေပမဲ႕ အစ္မအၿကီးဆံဳး ကလည္း ခရီးသြားေနေတာ႕ သူခရီးက ၿပန္လာမွဘဲ ေဆးရုံတက္ တာေပါ႕။ နွစ္ရက္ေလာက္ေတာ႕ အိမ္မွာဘဲ ၿပဴစု လုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး အေဖ႕ကုိ ကုိယ္ က အိမ္မွာဘဲ နွာေခါငး္ပိုက္ထည္႕ဘူုိ႕ စီမံပါတယ။္ နွာေခါင္းပိုက္ ဆုိတာ အစာ မဝင္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ နွာေခါင္းကေန ပိုိက္ေသးေသး ကို အစာအိမ္ထဲကုိ တုိက္ရုိက္ထည္႕ၿပီး အစာေရစာ ထည္႕ေပးတာ ကုိ ဆိုလုိပါတယ္။ ၿပဳစုဘုိ႕ကေတာ႕ အိမ္မွာ ခ်ာတိတ္မ ေလးေတြ ရွိပါတယ။္ အဲဒါနဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး နွာေခါငး္ပုိက္ထည္႕လုိက္ပါတယ္။ ဘယ္သူထည္႕လဲ လို႕ေတာ႕ မေမးပါနဲ႕ ေတာ႕။ တစ္စံုတစ္ေယာက ္ဘဲဆုိပါစိဳ႕။
ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္လဲ စိတ္က မခ်မ္းသာတာနဲ႕ အေမ႕ကုိ အၿပင္ခဏသြားဦးမယ္ လုိ႕ေၿပာၿပီးေယာက္ခမ အိမ္သြားပါတယ္။ သိတ္မၿကာပါဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္ က hand phone ေတြ သိတ္ မသံုးနုိင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ္ၿပန္လာေတာ႕ အေမ ကို ေဆးရုံတင္လုိက္ရတယ္ ။အိမ္နား က ဆရာဝန္ မနဲ႕ အလတ္မ ေဆးရုံကုိ လုိက္သြားတယ္ လုိ႕ ခ်ာတိတ္မေတြ ကေၿပာတယ္။ ကုိယ္ ေဆးရဳံလုိက္သြားတယ္။ အစ္ေမ႕ကို အေရးေပါၚမွာ ေတြ႕ပါတယ္။ နွလံုး ရင္ဘတ္ ေအာင္႕တယ္ လို႕ဆုိပါတယ္ ။အလတ္မ က အေမ႕လက္ကေလးကို ကုိင္လုိ႕ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးနဲ႕ ။သူ ကအေမ ကို သိတ္ခ်စ္ပါတယ္။ ေဆးရုံတက္ရမယ္ ၁၉-၂၀ အေဆာင္ကုိ လုိ႕ ေၿပာပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကုိယ္စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္႕စိတ္ထဲ တယ္ၿပီးမပူမိဘူး။ ေဆးရုံတက္တာ ဘာ ထူး ဆန္းလဲ။ လူတိုင္းေဆးရုံတက္ေနတာဘဲ။ နလံုးမေကာင္းတာ ဆုိေတာ႕ ေလးငါးရက္ေပါ႕။ အဲဒါ ဆုိရင္ ကုိယ္က ဘယ္လိဳၿပူစဳမလဲ။။ အဲဒီေတာ႕ အိမ္ ကအေဖ အတြက္..ေဆးရဳံက အေမ အတြက္ ကိုယ္စဥ္းစားတယ္။
အေဖ႕အတြက္ သူနာၿပဴ အိမ္မွာ။ အေမ႕အတြက္ သူနာၿပဴေဆးရု့ံမွာ အေရးတၿကီး လုိအပ္မယ္. ကုိယ္ အစ္မလတ္ကုိ အေမ နဲ႕ထားခဲ႕ၿပီး. သူနာၿပဴဆရာမမ်ား အေဆာင္ ရန္ကုန္ၿပည္႔သူ႕ေဆးရဲဳၿကီးကို သြားပါတယ္။ ဆရာမ သြားရွာ ပံုေတာ္ဖြင္႕ၿပီး ေဆးရုံ ကို ၿပန္လာတယ္။ အေမကို ၁၉-၂၀ နွလံုးေဆာင္ ပို႕လုိက္ၿပိီဆိုလို႕ လုိက္သြားတယ္။ အလတ္မ မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ ေနပါၿ႔ီပီ။ တနၤဂၤေနြ ကလည္း ၿဖစ္ၿပန္ ဆုိေတာ႕ ဆရာဝန္ မ အငယ္ ကေလးဘဲရွိပါတယ္။ အစ္မ အေမ အေၿခအေနမေကာင္းဘူး ဆရာၿကီး ကုိ သြားေခၚပါဆုိၿပီး လူနာ မွတ္တမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာၾကီး အိမ္လဲ ေဆးရဳံဝင္းထဲမွာပါဘဲ အၿမန္ဆံုးလိုက္သြားၿပီး ဆရာၿကီးကုိ မွတ္ တမ္း ၿပပါတယ္။ ဆရာၾကီးက သမီး အေမ မရေတာ႕ဘူး ။ဆရာလိုက္လာလဲ မထူးဘူး လို႕ေၿပာပါတယ္။ ကိုယ္ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္ အဲဒီ အခ်ိန္က ေနာက္ပိုင္း ေသြးေအးသြားေတာ႕လဲ ဆရာၿကီးေၿပာတာ မွန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္ ေဆးရု့ံကုိ ၿပန္လာတယ္။ အေမက အေတာ္ ဆုိးေနပါၿပီ. ကိုယ္ၿပန္ ေရာက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ အတြင္း အသက္ရွူရပ္ သြားပါတယ။္ ကိုယ္ အရဴးတစ္ပုိငး္ၿဖစ္သြားတယ္။ ခုတင္ေပါၚကုိ ခုန္တက္လုိက္မိတယ္။ အေမ အေမ ဆုိၿပီး လွူပ္မိတယ္။
ဆရာဝန္ မကေလးနဲ႕ဆရာမ မ်ားက အစ္မ ခဏဆင္းပါ. သူတို႕ shock ရုိက္ခ်င္လို႕ ဆုိ. ကုိယ္က မထူးေတာ႕ပါဘူးဒီ အခ်ိန္ေရာက္မွ မထူးေတာ႕ပါဘူး ဆုိၿပီး မ်က္န်ာကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ ေနမိပါတယ္။ သိလုိက္ပါၿပီ. မရွိေတာ႕ဘူးဆုိၿပီး. မယံုနိုင္ဘူး. ညေန ၄ နာရီေလာက္ က စရင္ဘတ္ေအာင္႕တာ ည ၈ နာရီ မွာ မရွိေတာ႕ဘူး။ အိမ္ကေနယူလာတဲ႕ အိပ္ရာခင္းေတာင္ မခငး္ရေသးဘူး.။ တကယ္ကို ဘရူတ္ဘရက္နဲ႕။ အေမဟာ အရမ္းကို သနားစရာ ေကာငး္ ပါတယ။္ သနားစရာထပ္ ေကာင္းပါေသးတယ္။ အေမ႕စိန္နားကပ္တို႕ ေရြဆဲြၿကုိးတုိ႕ လက္ေကာက္ တို႕ ကုိ ကုိယ္ တုိ႕ၿဖဴတ္ယူ ထား လုိက္ၿကတယ္။ ေအာ္. လဴ႕ဘဝ. လဴ႕ဘဝ.။
ကုိယ္႕အစ္မ အလတ္မ ကို သူ က သူဘယ္နားမွာ အတြင္းပစၥည္း အခ်ို႕ဖြက္ထားတယ္ လို႕ ေၿပာခဲ႕ေသးသတဲ႕.။ ကိုယ္လဲ ကုိယ္႕ကိုကုိယ္ ခြင္႕မလြတ္နုိင္ဘူး. ဒီလုိမွန္းသိရင္ ကုိယ္ ဆရာမဘယ္သြားရွာပါ႕မလဲ။ အနားမွာဘဲေနမွာေပါ႕။ အေရးေပၚကေန ၁၉-၂၀ ကို ေဆးရုံကားနဲ႕ပုိ႕တာလဲ ကုိယ္ဘယ္လက္ခံပါ႕မလဲ ကိုယ္႕ကားနဲ႕ကုိယ္ပို႕မွာေပါ႕။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ရင္ လူေတြ ဟာ ကုိယ္ရင္းနွိးတဲ႕သူေတြ အသည္းအသန္ၿဖစ္တာ ကုိ မၿဖစ္ပါဘူး လုိ႕ကုိယ္႕ကုိယ္ကုိ လွည္႕စားၿပီး ေနတာကုိ ကုိယ္ လက္ေတြ႕သိလုိက္ရတယ္။
အလတ္ မကလဲကုိယ္႕ကို အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။ ကုိယ္႕ဆံဳးၿဖတ္ခ်က္ နွာေခါင္းပိုက္ အေဖ႕ကိုထည္႕မယ္ ဆုိတဲ႕ ၿမင္ကြင္းကို အေမ မခံစားနုိင္လို႕ အခုလို နွလံုး အတက္ခ္ ရတာလို႕ ဆုိတယ္။ ဒါလဲၿဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ငါသိတ္စိတ္ၿငစ္တယ္ .ငါေသခ်င္တယ္ လုိ႕ ကုိယ္ အၿ႔ပင္မထြက္ခင္ကေလးမွာတင္ အေမ ကိုယ္႕ကုိ ေၿပာသြားခဲ႕တယ္။ ေဆးရုံမွာ လုပ္တဲ႕ၿမင္ကြင္းကို အိမ္မွာ သူၿမင္ဘုိ႕ဘယ္ခံနုိင္ရည္ ရွိပါ႕မလဲ။
အားလံုးရွုပ္ကုန္တယ္။ လူၿကီးဆုိလို႕ ဘယ္သူမွ မရွိ။ အမ်ိဴးလူၿကီး ေတြ ကုိ ေၿပးေခၚ။ အစ္မနဲ႕သူ႕အမ်ိဴးသားက ခရီး ထြက္.ေနလို႕မရွိ .။ ကိုယ္႕ အမ်ဴိးသား နဲ႕ အလတ္မ အမ်ိုးသား ကလည္းၿပည္ တြင္းမွာ မရွိ။ ေမာင္ေလး သေဘာ္သားကလည္း သေဘာၤလုိက္ေန.။ အေဖ႕ကို အစ္မ အၿကီးအိမ္ ခဏပို႕ဘုိ႕စီမ။ အိမ္ ကလည္းခ်က္ခ်င္းဘဲ ရွူပ္ရွက္ခတ္သြား။။ အလတ္မ ကလည္းခပ္ေအးေအးသမား. ။ အားလံဳးဘဲရွူတ္ကုန္တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ဘဲ အၿကီးဆံုးအစ္မ ခရီးကၿပန္လာတယ္။ လမ္းထဲဝင္ လုိက္ကတည္းက အိမ္ေရွ႔မွာ ရွဴတ္ရွဴက္ ခတ္ေနတာ သူၿမင္တယ္။ သူထင္တာက အေဖ လိဳ႕ထင္တယ္။ အေဖက မမာတဲ႕သူကုိး.။ အေမ လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ႕သူလဲ ရူးသြားတယ္။ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။ သူ က အေဖနဲ႕အေမ ရဲ႕အသည္းစဲြ.သူကလည္း မိဘ ကိုခ်စ္တာ နွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူး။
အေၿခအေနေတြ အရမ္းရွူတ္ေထြးသြားတယ္။ အေဖ လည္း ေဆးရဳမွာ ေတာက္ ေလ််ာက္ ဘဲေနၿပီး.ေနာက္ဆံဳး ICU ေရာက္ၿပီး တစ္လ မၿပည္႕လုိက္ဘူး. ။ အေမ႕ ေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ အေမမရွိေတာ႕တာကို ကုိယ္တဳီ႕အားလံုးသူ႕ကုိ မေၿပာ ၿပလုိက္ၿကဘူး။ ဘယ္သူမွ မေၿပာထြက္ၿကဘူး။ ေဆးရဳ႔ကၿမင္႕လို႕အေပၚကို လုိက္မ လာဘူးလိဳ႕ အေၿခအၿမစ္ မရွိတဲ႕ ဆင္ၿခင္ကို ေပးလုိက္ၿကတယ္။ ဒါေပမဲ႕သူသိမယ္ထင္တယ္။ အၿမင္႕ကုိ မငး္သမီး အဝတ္အစားေလးနဲ႕ ခုတင္ေၿခရင္းမွာ ထိုင္ ေနတယ္ လိဳ႕သူကုိယ္႕ကုိေၿပာတယ္။
အေဖရက္လည္ဆြမ္းေက်ြးတဲ႕ေန႕က လိပ္ၿပာေလးနွစ္ေကာင္ အိမ္ထဲက ဘုန္းၿကီး တရားေဟာတဲ႕အနားမွာ ေနတယ္။ အားလံဳးၿငိမ္ၿ႔ပီး ဘဲၿကည္႕ေနရတယ္။ စိတ္ မေကာင္းလုိက္တာ။ တရားေဟာၿပီးမွ ၿပန္သြားၿကတယ္။ အေၿခအေနေတြ ဘယ္လုိ ၿပီးဆံဳးသြား တယ္ဆုိတာ မသိေတာ႕ပါဘူး ဘယ္သူလာလိဳ႕ ဘယ္သူၿပန္လဲမသိ..မိတ္ေဆြ မ်ား လာတဲ႕အခ်ိန္လည္း အိမ္မွာ မရွိ.။ အန္မတန္ မွ ကုိ စိတ္ထိခုိက္ရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြပါဘဲ။ မိဘေတြ ကို အိမ္မက္ေတြ မက္လိုက္တာ ဆုိတာလဲ နွစ္န်စ္ေလာက္ ၿကာတယ္။ ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္လဲခြင္႕မလြတ္ နုိင္ခဲ႕ဘူး။
အေဖ
အေဖ႕မွာ ေသြးတုိးရွိပါတယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ဘို႕ ဆရာဝန္ က မွာတာ ၿကားဘူးတယ္။ ေဆးခန္းလဲ အန္မတန္သြားခဲတယ္။ ေဆးေသာက္တာ လဲ မေတြ႕ဘဴး။ ဘာၿဖစ္လို႕ ေဆးခန္းမသြား ေဆးမေသာက္တာလဲ ကိုယ္ အခု အခ်ိန္မွာၿပန္ စဥ္းစားၿကည္႕တာ စဥ္းစား လုိ႕ မရဘူး။ ေဆးခန္းသြားရင္ ပိုက္ဆံကုန္လိဳ႕လား။ ဒါကေတာ႕အမွန္ဘဲ ကုန္ပါလိမ္႕မယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကုိယ္လဲမသိဘူး။ ဘာၿဖစ္လုိ႕ မသြားလဲ ဆုိတာ လဲ တစ္သက္လံဳး မေမးခဲ႕မိပါဘူး။
တစ္ရက္ ေခါင္းမူးတယ္ လုိ႕ေတာ႕ ေၿပာတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အေဖနဲ႔ ကုိယ္ နဲ႕ ပဲခူး က အေဖ႔ညီ ဆီ ကို သြားလည္ၿကတယ္။ အဲဒီ ည က ထံဳးစံ အတုိင္းအေဖ အရက္နဲနဲ ေသာက္တယ္ ထင္တယ္။ မနက္ အေစာၿကီးလဲ ေရထခ်ိဴးေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေတာ က အိမ္ ကေလး မွာ ေခါင္းရင္းတံခါး ဖြင္႕ၿပီး အိပ္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ႕ဘယ္လိုၿဖစ္လဲ မသိ..တက္တာ လား ေခၚလို႕ မရတာလား မသိ.. အဲလိုၿဖစ္..ကုိယ္ မွာ ေယာက္ယက္ေတြ ခတ္..စဥ္းစား လုိ႕မရ..ပဲခူးေဆးရဳံတက္ မလား. ရန္ကုန္ၿပန္ သြားမလား။။ေနာက္ဆံဳး ကိုယ္ရန္ကုန္ ကုိ ၿပန္ေခၚလာတယ္။ လမ္းမွာ တစ္ခါ တက္ၿပန္ေရာ.. ေဆာက္တည္ ရာမရ ကုိယ္ လမ္းမွာ အင္းတုိင္ စစ္ေဆးရဳံထဲဝင္သြားၿပီးအကူအညီေတာင္းၿပန္တယ။္ ကူညီလုိက္ပါတယ္။ စစ္သား ေလး တစ္ေယာက္ပါ အေဖာ္ထည္႕ ေပးလုိက္တယ္။ ဆရာဝန္ နာမည္ မွတ္လာခဲ႕ၿ႔ပီး ေမ႕ သြားပါတယ္။
ေနာက္ဆံဳး ရန္ကုန္ ေဆးရဳံကို တန္းတင္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီ ကတည္း ကဘဲ ဆုိပါဆို႕ အေဖ ေလၿဖတ္ခ်ိနဲ႕သြားတယ္။ ပထမ ရဳ့ံးၿပန္တက္နုိင္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တစ္ခါ အဲလုိ ၿဖစ္ၿပန္ေတာ႕ ဆရာဝန္မၿကီးေဒၚစန္းၿမ က အေဖ႕အသက္ရွည္ေစရင္ ပင္စင္တင္ ပါလို႕ ေၿပာေတာ႕နားေထာင္ခဲ႕ပါတယ္။
တစ္ခါ တစ္သက္လံဳ းေသာက္ခဲ႕တဲ႕ ေဆးလိပ္နဲ႕ဓါတ္မွန္ ကို ဆရာဝန္ၿကီး က ၿကည္႕ၿပီး အဆုတ္ကင္ဆာ..ေဆးရဳံအခုတက္ပါဆုိတာကို ကုိယ္တို႕ညီအစ္မမ်ား က မေက်နပ္ပါဘး.ူ မၿဖစ္နုိင္တာ. ဆရာဝန္ၿကီး ကဓါတ္မွန ္ကုိ တစ္မိနစ္ထဲၿကည္႕တာ ဆုိၿပီး ပြစိပြစိ လုပ္ၿပီး လက္မခံၿကပါဘူး။ စိတ္ထဲကေန လက္ခံေပမဲ႕လဲ ေဆးကု ဘို႕ကုိ စိတ္ မကူးၿကဘူး.. ကုိယ္႕အေဖ ကလည္း သိတ္စိတ္နုပါတယ္။ သဴ႕ကုိ သာ ရွင္းၿပလိုက္ရင္ေတာ႕ ခ်က္ခ်င္း လဲသြားမွာပါ။ ကိုယ္တဳီ႕ဘာသာ ဆံဳးၿဖတ္ၿပိး အေဖ႕ကုိ အသိေတာင္ မေပးခဲ႕ၿကေတာ႕ဘူး။ နိူင္ငံၿခား မွာ ကေတာ႕ လူနာ ကို တုိက္ရုိက္ဖြင္႕ေၿပာၿပီး သူ႕သေဘာဆနၵ ကိုေမးတာပါ။ ကိုယ္တိဳ႕ကေတာ႕ကုိယ္႕ဘာသာ ဆံဳးၿဖတ္လုိက္ၿကတယ္။
အေမ
အေဖကဒီလုိေလးနဲ႕ေနလာလုိက္တာ နွစ္ေပါင္း အေတာ္ေလးေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႕ကလည္း အန္မတန္ၿပဴစုပါတယ္။ ကုိယ္က အေဖ႕ခုတင္ ေဘးမွာဖ်ာခင္းၿပီး အိပ္တာပါ။ အေဖေခၚရင္ အလြယ္ တကူ လုပ္ေပးနုိင္ေအာင္။ ကိုယ္က အေဖခ်စ္..အလတ္မ က အေမခ်စ္..အေဖနဲ႕အေမ နဲ႕ က အစ္မ အၿကီးဆ့ဳးနဲ႕ ေမာင္ေလးကို ခ်စ္..အေမ ကလည္းအေဖ႕ကို ဆုိ အန္ မတန္ခ်စ္..အစ္ကုိ..အစ္ကုိ နဲ႕လုိအပ္တာ ကို အၿမဲ စီမ႔ံေပးပါတယ။္ ၿငဴစူတာ ဆုိလို႕တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးဘူး။
ေနာက္ဆံဳးအေဖ ေတာ္ေတာ္ေလး ယိုင္လာေတာ႕ ေဆးရုံကလည္း တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္..ေနာက္ဆံဳး တစ္ေခါက္မွာေတာ႕ ကုိယ္ က ေဆးရု့ံတင္ဘို႕ စဥ္းစား ပါတယ။္ ဒါေပမဲ႕ အစ္မအၿကီးဆံဳး ကလည္း ခရီးသြားေနေတာ႕ သူခရီးက ၿပန္လာမွဘဲ ေဆးရုံတက္ တာေပါ႕။ နွစ္ရက္ေလာက္ေတာ႕ အိမ္မွာဘဲ ၿပဴစု လုိက္ဦးမယ္ ဆုိၿပီး အေဖ႕ကုိ ကုိယ္ က အိမ္မွာဘဲ နွာေခါငး္ပိုက္ထည္႕ဘူုိ႕ စီမံပါတယ။္ နွာေခါင္းပိုက္ ဆုိတာ အစာ မဝင္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ နွာေခါင္းကေန ပိုိက္ေသးေသး ကို အစာအိမ္ထဲကုိ တုိက္ရုိက္ထည္႕ၿပီး အစာေရစာ ထည္႕ေပးတာ ကုိ ဆိုလုိပါတယ္။ ၿပဳစုဘုိ႕ကေတာ႕ အိမ္မွာ ခ်ာတိတ္မ ေလးေတြ ရွိပါတယ။္ အဲဒါနဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး နွာေခါငး္ပုိက္ထည္႕လုိက္ပါတယ္။ ဘယ္သူထည္႕လဲ လို႕ေတာ႕ မေမးပါနဲ႕ ေတာ႕။ တစ္စံုတစ္ေယာက ္ဘဲဆုိပါစိဳ႕။
ၿပီးေတာ႕ ကိုယ္လဲ စိတ္က မခ်မ္းသာတာနဲ႕ အေမ႕ကုိ အၿပင္ခဏသြားဦးမယ္ လုိ႕ေၿပာၿပီးေယာက္ခမ အိမ္သြားပါတယ္။ သိတ္မၿကာပါဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္ က hand phone ေတြ သိတ္ မသံုးနုိင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ္ၿပန္လာေတာ႕ အေမ ကို ေဆးရုံတင္လုိက္ရတယ္ ။အိမ္နား က ဆရာဝန္ မနဲ႕ အလတ္မ ေဆးရုံကုိ လုိက္သြားတယ္ လုိ႕ ခ်ာတိတ္မေတြ ကေၿပာတယ္။ ကုိယ္ ေဆးရဳံလုိက္သြားတယ္။ အစ္ေမ႕ကို အေရးေပါၚမွာ ေတြ႕ပါတယ္။ နွလံုး ရင္ဘတ္ ေအာင္႕တယ္ လို႕ဆုိပါတယ္ ။အလတ္မ က အေမ႕လက္ကေလးကို ကုိင္လုိ႕ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးနဲ႕ ။သူ ကအေမ ကို သိတ္ခ်စ္ပါတယ္။ ေဆးရုံတက္ရမယ္ ၁၉-၂၀ အေဆာင္ကုိ လုိ႕ ေၿပာပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကုိယ္စဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္႕စိတ္ထဲ တယ္ၿပီးမပူမိဘူး။ ေဆးရုံတက္တာ ဘာ ထူး ဆန္းလဲ။ လူတိုင္းေဆးရုံတက္ေနတာဘဲ။ နလံုးမေကာင္းတာ ဆုိေတာ႕ ေလးငါးရက္ေပါ႕။ အဲဒါ ဆုိရင္ ကုိယ္က ဘယ္လိဳၿပူစဳမလဲ။။ အဲဒီေတာ႕ အိမ္ ကအေဖ အတြက္..ေဆးရဳံက အေမ အတြက္ ကိုယ္စဥ္းစားတယ္။
အေဖ႕အတြက္ သူနာၿပဴ အိမ္မွာ။ အေမ႕အတြက္ သူနာၿပဴေဆးရု့ံမွာ အေရးတၿကီး လုိအပ္မယ္. ကုိယ္ အစ္မလတ္ကုိ အေမ နဲ႕ထားခဲ႕ၿပီး. သူနာၿပဴဆရာမမ်ား အေဆာင္ ရန္ကုန္ၿပည္႔သူ႕ေဆးရဲဳၿကီးကို သြားပါတယ္။ ဆရာမ သြားရွာ ပံုေတာ္ဖြင္႕ၿပီး ေဆးရုံ ကို ၿပန္လာတယ္။ အေမကို ၁၉-၂၀ နွလံုးေဆာင္ ပို႕လုိက္ၿပိီဆိုလို႕ လုိက္သြားတယ္။ အလတ္မ မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ ေနပါၿ႔ီပီ။ တနၤဂၤေနြ ကလည္း ၿဖစ္ၿပန္ ဆုိေတာ႕ ဆရာဝန္ မ အငယ္ ကေလးဘဲရွိပါတယ္။ အစ္မ အေမ အေၿခအေနမေကာင္းဘူး ဆရာၿကီး ကုိ သြားေခၚပါဆုိၿပီး လူနာ မွတ္တမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာၾကီး အိမ္လဲ ေဆးရဳံဝင္းထဲမွာပါဘဲ အၿမန္ဆံုးလိုက္သြားၿပီး ဆရာၿကီးကုိ မွတ္ တမ္း ၿပပါတယ္။ ဆရာၾကီးက သမီး အေမ မရေတာ႕ဘူး ။ဆရာလိုက္လာလဲ မထူးဘူး လို႕ေၿပာပါတယ္။ ကိုယ္ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္ အဲဒီ အခ်ိန္က ေနာက္ပိုင္း ေသြးေအးသြားေတာ႕လဲ ဆရာၿကီးေၿပာတာ မွန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္ ေဆးရု့ံကုိ ၿပန္လာတယ္။ အေမက အေတာ္ ဆုိးေနပါၿပီ. ကိုယ္ၿပန္ ေရာက္ၿပီး ဆယ္မိနစ္ အတြင္း အသက္ရွူရပ္ သြားပါတယ။္ ကိုယ္ အရဴးတစ္ပုိငး္ၿဖစ္သြားတယ္။ ခုတင္ေပါၚကုိ ခုန္တက္လုိက္မိတယ္။ အေမ အေမ ဆုိၿပီး လွူပ္မိတယ္။
ဆရာဝန္ မကေလးနဲ႕ဆရာမ မ်ားက အစ္မ ခဏဆင္းပါ. သူတို႕ shock ရုိက္ခ်င္လို႕ ဆုိ. ကုိယ္က မထူးေတာ႕ပါဘူးဒီ အခ်ိန္ေရာက္မွ မထူးေတာ႕ပါဘူး ဆုိၿပီး မ်က္န်ာကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ ေနမိပါတယ္။ သိလုိက္ပါၿပီ. မရွိေတာ႕ဘူးဆုိၿပီး. မယံုနိုင္ဘူး. ညေန ၄ နာရီေလာက္ က စရင္ဘတ္ေအာင္႕တာ ည ၈ နာရီ မွာ မရွိေတာ႕ဘူး။ အိမ္ကေနယူလာတဲ႕ အိပ္ရာခင္းေတာင္ မခငး္ရေသးဘူး.။ တကယ္ကို ဘရူတ္ဘရက္နဲ႕။ အေမဟာ အရမ္းကို သနားစရာ ေကာငး္ ပါတယ။္ သနားစရာထပ္ ေကာင္းပါေသးတယ္။ အေမ႕စိန္နားကပ္တို႕ ေရြဆဲြၿကုိးတုိ႕ လက္ေကာက္ တို႕ ကုိ ကုိယ္ တုိ႕ၿဖဴတ္ယူ ထား လုိက္ၿကတယ္။ ေအာ္. လဴ႕ဘဝ. လဴ႕ဘဝ.။
ကုိယ္႕အစ္မ အလတ္မ ကို သူ က သူဘယ္နားမွာ အတြင္းပစၥည္း အခ်ို႕ဖြက္ထားတယ္ လို႕ ေၿပာခဲ႕ေသးသတဲ႕.။ ကိုယ္လဲ ကုိယ္႕ကိုကုိယ္ ခြင္႕မလြတ္နုိင္ဘူး. ဒီလုိမွန္းသိရင္ ကုိယ္ ဆရာမဘယ္သြားရွာပါ႕မလဲ။ အနားမွာဘဲေနမွာေပါ႕။ အေရးေပၚကေန ၁၉-၂၀ ကို ေဆးရုံကားနဲ႕ပုိ႕တာလဲ ကုိယ္ဘယ္လက္ခံပါ႕မလဲ ကိုယ္႕ကားနဲ႕ကုိယ္ပို႕မွာေပါ႕။ တစ္ခါ တစ္ခါ က်ရင္ လူေတြ ဟာ ကုိယ္ရင္းနွိးတဲ႕သူေတြ အသည္းအသန္ၿဖစ္တာ ကုိ မၿဖစ္ပါဘူး လုိ႕ကုိယ္႕ကုိယ္ကုိ လွည္႕စားၿပီး ေနတာကုိ ကုိယ္ လက္ေတြ႕သိလုိက္ရတယ္။
အလတ္ မကလဲကုိယ္႕ကို အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။ ကုိယ္႕ဆံဳးၿဖတ္ခ်က္ နွာေခါင္းပိုက္ အေဖ႕ကိုထည္႕မယ္ ဆုိတဲ႕ ၿမင္ကြင္းကို အေမ မခံစားနုိင္လို႕ အခုလို နွလံုး အတက္ခ္ ရတာလို႕ ဆုိတယ္။ ဒါလဲၿဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ငါသိတ္စိတ္ၿငစ္တယ္ .ငါေသခ်င္တယ္ လုိ႕ ကုိယ္ အၿ႔ပင္မထြက္ခင္ကေလးမွာတင္ အေမ ကိုယ္႕ကုိ ေၿပာသြားခဲ႕တယ္။ ေဆးရုံမွာ လုပ္တဲ႕ၿမင္ကြင္းကို အိမ္မွာ သူၿမင္ဘုိ႕ဘယ္ခံနုိင္ရည္ ရွိပါ႕မလဲ။
အားလံုးရွုပ္ကုန္တယ္။ လူၿကီးဆုိလို႕ ဘယ္သူမွ မရွိ။ အမ်ိဴးလူၿကီး ေတြ ကုိ ေၿပးေခၚ။ အစ္မနဲ႕သူ႕အမ်ိဴးသားက ခရီး ထြက္.ေနလို႕မရွိ .။ ကိုယ္႕ အမ်ဴိးသား နဲ႕ အလတ္မ အမ်ိုးသား ကလည္းၿပည္ တြင္းမွာ မရွိ။ ေမာင္ေလး သေဘာ္သားကလည္း သေဘာၤလုိက္ေန.။ အေဖ႕ကို အစ္မ အၿကီးအိမ္ ခဏပို႕ဘုိ႕စီမ။ အိမ္ ကလည္းခ်က္ခ်င္းဘဲ ရွူပ္ရွက္ခတ္သြား။။ အလတ္မ ကလည္းခပ္ေအးေအးသမား. ။ အားလံဳးဘဲရွူတ္ကုန္တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ဘဲ အၿကီးဆံုးအစ္မ ခရီးကၿပန္လာတယ္။ လမ္းထဲဝင္ လုိက္ကတည္းက အိမ္ေရွ႔မွာ ရွဴတ္ရွဴက္ ခတ္ေနတာ သူၿမင္တယ္။ သူထင္တာက အေဖ လိဳ႕ထင္တယ္။ အေဖက မမာတဲ႕သူကုိး.။ အေမ လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ႕သူလဲ ရူးသြားတယ္။ ေပါက္ကြဲသြားတယ္။ သူ က အေဖနဲ႕အေမ ရဲ႕အသည္းစဲြ.သူကလည္း မိဘ ကိုခ်စ္တာ နွစ္ေယာက္ မရွိပါဘူး။
အေၿခအေနေတြ အရမ္းရွူတ္ေထြးသြားတယ္။ အေဖ လည္း ေဆးရဳမွာ ေတာက္ ေလ််ာက္ ဘဲေနၿပီး.ေနာက္ဆံဳး ICU ေရာက္ၿပီး တစ္လ မၿပည္႕လုိက္ဘူး. ။ အေမ႕ ေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ အေမမရွိေတာ႕တာကို ကုိယ္တဳီ႕အားလံုးသူ႕ကုိ မေၿပာ ၿပလုိက္ၿကဘူး။ ဘယ္သူမွ မေၿပာထြက္ၿကဘူး။ ေဆးရဳ႔ကၿမင္႕လို႕အေပၚကို လုိက္မ လာဘူးလိဳ႕ အေၿခအၿမစ္ မရွိတဲ႕ ဆင္ၿခင္ကို ေပးလုိက္ၿကတယ္။ ဒါေပမဲ႕သူသိမယ္ထင္တယ္။ အၿမင္႕ကုိ မငး္သမီး အဝတ္အစားေလးနဲ႕ ခုတင္ေၿခရင္းမွာ ထိုင္ ေနတယ္ လိဳ႕သူကုိယ္႕ကုိေၿပာတယ္။
အေဖရက္လည္ဆြမ္းေက်ြးတဲ႕ေန႕က လိပ္ၿပာေလးနွစ္ေကာင္ အိမ္ထဲက ဘုန္းၿကီး တရားေဟာတဲ႕အနားမွာ ေနတယ္။ အားလံဳးၿငိမ္ၿ႔ပီး ဘဲၿကည္႕ေနရတယ္။ စိတ္ မေကာင္းလုိက္တာ။ တရားေဟာၿပီးမွ ၿပန္သြားၿကတယ္။ အေၿခအေနေတြ ဘယ္လုိ ၿပီးဆံဳးသြား တယ္ဆုိတာ မသိေတာ႕ပါဘူး ဘယ္သူလာလိဳ႕ ဘယ္သူၿပန္လဲမသိ..မိတ္ေဆြ မ်ား လာတဲ႕အခ်ိန္လည္း အိမ္မွာ မရွိ.။ အန္မတန္ မွ ကုိ စိတ္ထိခုိက္ရတဲ႕ အခ်ိန္ေတြပါဘဲ။ မိဘေတြ ကို အိမ္မက္ေတြ မက္လိုက္တာ ဆုိတာလဲ နွစ္န်စ္ေလာက္ ၿကာတယ္။ ကိုယ္႕ကုိ ကုိယ္လဲခြင္႕မလြတ္ နုိင္ခဲ႕ဘူး။
ပထမ
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteမိဘေတြနဲ႔ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္လုိ႔ ဖုန္းမေခၚပဲေနတာ ဒီပုိစ္႔ဖတ္ျပီး ျပန္အဆက္အသြယ္ လုပ္လုိက္အုံးမယ္။
ReplyDeleteသတိေပးသလုိ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ေက်းဇူး။
ဖတ္ရတာ ကာယကံရွင္နဲ႔အတူတူရင္ေမာမိပါတယ္။ေသေသခ်ာခ်ာ
ReplyDeleteမဖတ္ေသးပဲနဲ႔က်ီစယ္ထားတယ႔္ကြန္မန္႔၂နဲ႔၃ကိုၿပန္ၿဖဳတ္
ပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ အစ္မရယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိသားစုထဲမွာ အေမ အပါအဝင္ ဆရာဝန္ ၃ ေယာက္ ရွိတာေတာင္ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူတို႕အခ်င္းခ်င္း ေဆးရံုတင္မယ္ မတင္ဘူး ျငင္းၾကေသးတယ္။ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ အျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က အတင္းတြန္းလႊတ္မွပဲ ေဆးရံုသြားေတာ့တယ္။
ReplyDeleteမမေရ.........
ReplyDeleteကိုယ္က မိဘအတြက္ဆို အေကာင္းဆုံးခ်ည္း၊ ေကာင္းမယ္ထင္တာခ်ည္း လုပ္ေပးခ်င္တာ မိဘကိုသိပ္ခ်စ္တဲ႔ သားသမီးတိုင္း ဒီလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အပူေတာႀကီးမွာ ကိုယ္႔ဥာဏ္ေလးနဲ႔ မီသမွ် အေကာင္းဆုံး လုပ္ခဲ႔တယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ထားပါမမရယ္။ မမအျပစ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႔အျပစ္မွလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ခြဲရကံၾကံဳလို႔ ခြဲၾကရတာပါပဲ။ က်န္တဲ႔လူအဖို႔မွာေတာ႔ ဒဏ္ရာ အနာ မရွိေစခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ရွိေနၾကပါၿပီ။ ေကာင္းမွဳလုပ္ၿပီး အျမဲ အမွ်ေ၀ ေပးေနာ္။
ခ်စ္ေသာ
ခ်ိဳသင္း
အဘိုးရက္လည္တုန္းကလဲ လိပ္ျပာျဖဴေလးလာနားတယ္။
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔အစ္မရယ္။
ဂ်ီးေဒၚရယ္.. ျဖစ္ရေလ..
ReplyDeleteငိုသြားတယ္.. တကယ္ကိုယ္႔ေနရာက ခံစားျပီးကိုငိုသြားတယ္.. ေနာက္ဆို ဆက္မဖတ္ပါနဲ႔ဆို မဖတ္ေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ.. း(
ေက်းဇူးပါပဲခင္ဗ်ာ..မိဘေတြအေပၚထားရမယ္႕အႀကင္နာ..ကို..ေပးဖို႕လိုေနေသးတယ္ဆုိတာအခုမွအသိရလိုက္ပါတယ္..
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းစရာေတြမို႕ ဆက္မဖတ္ခဲ့ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
ReplyDeleteSorry to hear your losses. I understand how you feel upset. It must be devastating for you. As a medical doctor, I can imagine how much serious your parents' conditions were. I believe even though you were stand-by 24/7 next to them, you can't help too much. I experienced several situations at work. Finally, we need to make them comfortable while waiting to die. Basically, there is a little or no role of family members in caring of terminally ill patients. Basically they are not expert.
ReplyDeleteBut I think you and your siblings had done every things you could do for your parents during their last days. I hope that will help you to be consolable. Even god can't stop to die when time come.
For me, I want to die in Britain. Here funeral service is much better than in Burma. I can die in dignity and I can enjoy a decent funeral service. :)
ဒီပိုစ့္ေလးကို ဖတ္ရလို႔ မိဘေတြအေပၚထားတဲ့ အမရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကို ေလးစားမိပါတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္တိုင္လဲ လိုအပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေတြကို ျမင္မိပါတယ္..။
ReplyDeleteအရမ္း ရင္ေမာသြားတယ္ ဗ်ာ ...။
ReplyDeleteဘာမွ မခံစားလုိက္ရဘဲ အေဖ့ထက္ အလ်င္ သြားလုိက္တဲ့ အေမက တကယ္ ကုသုိလ္ထူးပါတယ္ မမ။ က်န္ရစ္သူက လြမ္းရတာမဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလုိေတြးရင္ အေမ့အတြက္ မမ စိတ္ သက္သာရာ ရမွာပါ။ မိဘအတြက္ အေကာင္းဆုံး လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ မမရယ္... အသက္ရွင္စဥ္တုန္းက ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေပးခဲ့တာေတြ.. စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ ပင္ပန္းခံခဲ့တာေတြ... ျပန္ေအာက္ေမ့ၿပီး သူတုိ႔အတြက္ ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမႈကုသုိလ္ လုပ္ေပးပါ။ မီယာ လည္း အေမ ဆုံးမယ္မွန္းသိရင္ ဘယ္ထြက္လာပါ့မလဲ လုိ႔ အၿမဲ ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္အဲဒါေတြဘဲ ေၾကာက္တာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပါဘဲ။
ReplyDeleteစိတ္ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ... ကို္ယ္တိုင္လည္း မိခင္ကို ဆံုးရံႈးခဲ့ဖူးေတာ့ ဘယ္လို ခံစားရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္... သို႕ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ အနားမွာ ရွိေနႏိုင္တာ ေျဖသာပါေသးတယ္ဗ်ာ...
ReplyDeleteက်ေနာ္ဆို အေမဆံုးေတာ့ ေရျခားေျမျခားမွာ ျပန္လို႕လည္း မရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးနဲ႕ပါ...
မမေရ ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ေမာ လူေမာၿဖစ္က်န္ခဲ႔ပါတယ္။
ReplyDeleteအစ္မရယ္ တရားေတာ္ေတြကိုပဲ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မူပါ..
ReplyDeleteေလာကၾကီးရဲ. ျဖစ္ပ်က္တရားေတြကို ဘယ္သူမွ မေရွာင္ႏိုင္ၾကပါဘူးးး
မိသားစုတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ရည္ရွည္ နာမက်န္းျဖစ္ရင္ အေတာ့္ကိုမေကာင္းဘူး၊၊ ေဆြမ်ိဳး အေပါင္းအေဖာ္ ဆိုတာ ကာလည္းတစ္ခါက နွစ္ခါ ပဲ အေရးလွဳပ္ၾကတာ ၊၊ဒါကလဲ သဘာ၀ပါပဲ၊ အျမဲတမ္းက်ေတာ့ မအားၾကဘူးေလ၊၊ ေငြေၾကးကုန္တာထက္ မိသားစု စိတ္ပင္ပန္းရတာ မ်က္နွာဘယ္လိုမွမရႊင္ပ်ႏိုင္ဘူး၊၊ အျမဲစိတ္ေသာကေရာက္ပူပန္ေနရတတ္တာ ၊၊ ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာတယ္ဗ်ာ၊၊ ကိုယ္တိုင္ လည္းအေမ့တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္ ၊၊အေကာင္းဆံုး အဆိုးဆံုးေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခဲြျခားသိျမင္ႏိုင္ဆံုးပါပဲ ၊ ကိုယ္သိတဲ့ ခံစားမွဳေလးေရးေပးတာ ၊၊ မမဂိြစ္
ReplyDeleteမမဂြိရယ္ ဖတ္ရတာေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ အမတို႔က ျပဳစုလိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္ေနာ္။ အမအေမဆံုးတာက ရုတ္တရက္ႀကီးဆို ပိုခံစားရမွာ။ အမက လုပ္သင့္တာေတြ စီစဥ္လုပ္တတ္လို႔ အခုခ်ိန္မွာ ေျဖသာပါတယ္ေလ။
ReplyDeleteအမေရးတာ ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး အမရယ္။ ဂ်မ္းလည္း အေမနဲ႕ အေဒၚ ဆုံးရွဳံးဖူးလုိ႕ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ကုိယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္လုိ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမ့ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အနားမွာ မရွိေနႏုိင္ခဲ့တာကုိ ခုထိ ခံစားရတုန္းပါ။ း(
ReplyDeleteခ်ိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔
ReplyDeleteကေယာက္ကယက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အမကြန္ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားမိပါတယ္ ...
ReplyDeleteတကယ္ေတာ့ လြန္ဆန္လို႕မရတဲ့ သေဘာေတြဆိုတာ မွန္ေပမယ့္
နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳလာတဲ့အခါ ...
ပုထုဇဥ္ေတြမို႕ ေသြးပ်က္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမိမွာ အမွန္ပါပဲ ...
ဒီဘ၀ေတြမွာ ... ႀကံဳလာ၊ ဆံုလာ၊ ဖန္လာ သမွ်ေတြဟာ
တစ္ခ်ိန္မွာ ေသကြဲ ႐ွင္ကြဲ ... ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕
ေ၀းကြာ၊ ေကြကြင္း၊ ေပ်ာက္ဆံုးရမွာ ...
ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ ...
ဒါေပမယ့္လည္း ... မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း
ရင္ဆိုင္လက္ခံရေတာ့မွာ ...
အဲအခါ က်ရင္ .... ။
မိဘေတြကို မျပဳစုဖူးေသးဘူး...
ReplyDeleteမမကို သနားလိုက္တာ....။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မတင္ပါနဲ႕ မမရယ္.. အေကာင္းဆံုးလို႕ ထင္တာေတြကို လုပ္ေပးခဲ့ျပီးျပီပဲ....။
ReplyDeleteကၽြန္မ အစ အဆံုး ေသခ်ာဖတ္မိတယ္
ReplyDeleteဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔...
ငိုမိတယ္....
ကၽြန္မ ေဖေဖ့ ရက္လည္တုန္းကလည္း...
လိပ္ျပာေလး.. တစ္ေကာင္က...!!
ေဖေဖဆံုးၿပီး မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ကို ပံုတစ္ပံု ဆြဲဖို႔ အပ္ဖူးတယ္.. က်မ သူ႔ကို ဆြဲခိုင္းမိတဲ့ ပံုက လိပ္ျပာေလး ေလးေကာင္ဝဲပ်ံေနတဲ့ ပံုေလးပါ..။ ခပ္မိႈင္းအေရာင္နဲ႔ လိပ္ျပာေလးကိုဆြဲၿပီး ေဖေဖ့ကို ကိုယ္စားျပဳေစခဲ့တယ္.. ၿပံဳးေနတတ္တဲ့ ရင့္က်က္တဲ့ လိပ္ျပာေလး အျဖစ္ ေမေမေပါ့.. ခပ္ဆိုးဆိုး လိပ္ျပာေလးက ကၽြန္မပါ.. ပန္းေရာင္ႏုႏုေလးေတြ သံုးခိုင္းထားတဲ့ လိပ္ျပာေလးကေတာ့ ညီမေလးပါဘဲ...
ဒါေပမဲ့... ေမေမ့ဆႏၵအရ ကၽြန္မ ပန္းခ်ီဆရာကို ပိုက္ဆံသြားကန္ေတာ့ၿပီး မယူျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး.... ဆြဲဖို႔ရပ္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္..။
လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျမဴးေပ်ာ္ေနတဲ့ လိပ္ျပာေလး ေလးေကာင္ ပန္းခ်ီကားေလးကိုေတာ့... က်မရင္ဘတ္ထဲမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္ဆြဲၿပီး သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္..။
ခင္တဲ့..
ခင္ေလးငယ္
Steve Evergreen နဲ႕..ဦးေအာင္သာငယ္ ေျပာသလိုပါ ပဲ..အနည္းဆုံး ေတာ့..အတတ္ႏိုင္ဆုံး...အေကာင္းဆုံး..
ReplyDeleteလုပ္ေပးခဲ့ ႏိုင္ေသးတယ္..ဆိုေတာ့..ဘာေျပာေျပာ..
.....
က်မ ဆို...အေဖ့ေနာက္ဆုံး ခ်ိန္ ေရာ..အေမ့ ေနာက္ဆုံး
ခ်ိန္ေရာ..အနား မွာ..မရွိခဲ့ တာ....
အိပ္မက္ဆိုး ေတြ...က ခု ခ်ိန္ ထိ မက္တုန္း
ဆိုပါေတာ့.....တစ္သက္လုံး လဲ..ေပ်ာက္ မွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး...
......
အဖိုး၀မ္းကြဲ...တစ္ေယာက္ အဆုတ္ကင္ဆာ ျဖစ္ျပီး..
ေသလုေမ်ာပါး ခံစား ေနရတုန္းက...သူေအာ္ေနတာ ၾကည့္ျပီး....မၾကည့္ရက္လြန္း လို႕...
စိတ္ျငိမ္ေဆး..နဲ႕..အိပ္ေဆး..ေလး..လူေကာင္းေတြရဲ႕ တစ္၀က္..စာ တိုင္ လိုက္မိတာ..အဖိုး ေလး...ျပန္ႏိုး မလာ ခဲ့ ေတာ့ ပါဘူး...
အမ်ိဳးေတြ က ဘယ္လို ႏွစ္သိမ့္ေပမဲ့......အဲဒါ..ငါ့ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ .... ..ဆိုျပီး...တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္
စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ ရေသးတယ္....
အမ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ReplyDeleteလူတိုင္းေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းကို ကိုယ့္ထက္အရင္ သြားႏွင့္ၾကတာ ဆိုေပမဲ့
ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြ အတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖလို ့မရတဲ့ ဆံုးရွံဳးမူေနာ္။
ေဖေဖ ေမေမကိုသတိရေနတာလား ဟင္။..........
ReplyDeleteကြ်န္မလည္း ဖိုးဖိုး ဖြားဖြားကိုသတိရသြားတယ္။ ဖိုးဖိုးကိုေတာ့ သိပ္အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဘူး။ ဖြားဖြားကိုေတာ့ မၾကာမၾကာသတိရမိတယ္။ ေတြ ့ႀကံဳ ဆံုကြဲ...ဘ၀သံသရာေပါ့ မႀကီးရာ။ ဒါနဲ ့ဒီေန ့ရံုးမသြားဘူးေပါ့ေလ။ေကာင္းပါ့ဗ်ာ။
မမေရ...တကယ္႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္..ဒီစာကို မမ ဘယ္လုိစိတ္နဲ႔ ေရးလဲေတာ႔ မသိဘူး..။ ဖတ္ရတဲ႔သူက မမတို႔နဲ႔ လုိက္ၿပီး ခံစားေနမိတယ္။ မိဘကိုး။ လူတုိင္းမွာ ရွိတဲ႔ မိဘနွစ္ပါး။ လူတုိင္းကိုယ္ခ်င္းစာလုိ႔ ရနုိင္ပါတယ္ေလ..။ ဟုတ္တယ္ေနာ္..။ ကိုယ္တုိင္မေျပာနဲ႔..ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ ခ်စ္ခင္တဲ႔သူေတြကို အဲလိုျဖစ္လိမ္႔မယ္လုိ႔ တြက္ကို မတြက္မိတာ..။
ReplyDeleteအဖြားဆံုးတုန္းကဆို ဦးေလးတစ္ေယာက္ မနက္အေစာႀကီး သူ႔အိမ္ကေန ထ လာတာ။ အဖြားက အေကာင္းႀကီး..သူမ်ားေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း...။ ဦးေလးကလည္း အေမ႔ အရင္နႈတ္မဆက္ပဲ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ ေနာက္ေဖး၀င္ မနက္စာေလး၀င္စားေနတုန္း.. အဖြားက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းမူးတယ္ေျပာရင္း သတိလစ္သြားတာ..ျပန္ကို မလည္လာေတာ႔ဘူး။ အဲဒီဦးေလးခမ်ာ ေျဖလုိ႔ကို မရေတာ႔ဘူး။
ေနွာင္းေနာင္တေတြ မရဖုိ႔ သတိေပးတဲ႔တြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမရယ္။
very sorry to read this post
ReplyDeleteစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ReplyDeleteစာနာမိပါတယ္...အစ္မ
ReplyDeleteအမၾကီးေရ မခ်ိဳသင္းဆီမွာ တစ္ဦးတာ သေဘာက်လို႕ လာေနာက္မလို႕လာတာ..ဒီပို႕စ္ေတြ႕လို႕ ေလးေလးနက္နက္ဖတ္သြားတယ္..မေနာက္ေတာ့ဘူး။
ReplyDeleteမမေရ..
ReplyDeleteေစာေစာစီးစီးလာဖတ္မိၿပီး စိတ္ထဲမွာ တနင့္တပိုး ခံစားလိုက္ရတယ္... မိဘေတြနဲ ့ အေ၀းမွာေနရလို ့ ေသာကေတြနဲ ့ စိတ္က အလိုလိုေနရင္း ေနာက္ေနတာ... မမစာ ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး...
အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ...
မမ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ... လို ့ဆုေတာင္းေနပါတယ္..
မခင္ဦးေမ ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းပါ။ တစ္ေန႔က်ရင္ လူတိုင္း ႀကဳံၾကရမွာပဲ။
ReplyDeleteဆက္မဖတ္ပါနဲ႔ဆိုေပမယ့္
ReplyDeleteဆက္ဖတ္ၿဖစ္သြားတယ္။
စိတ္ထဲမွာထပ္တူခံစားလိုက္ရပါတယ္။
အစ္မေရ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႕ မ်က္ရည္ေတာင္ က်တယ္။ တစ္ခါတေလမွာေလာကဓံတရားက သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteတစ္ခါ တစ္ခါ က်ရင္ လူေတြ ဟာ ကုိယ္ရင္းနွိးတဲ႕သူေတြ အသည္းအသန္ၿဖစ္တာ ကုိ မၿဖစ္ပါဘူး လုိ႕ကုိယ္႕ကုိယ္ကုိ လွည္႕စားၿပီး ေနတာကုိ ကုိယ္ လက္ေတြ႕သိလုိက္ရတယ္။
ReplyDelete...မွန္တယ္မမေရ။ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္
သတိထားရမဲ႔ အခ်က္ေကာင္းေလးေတြ။
မွတ္သားသြားပါတယ္။
Ma kom,
ReplyDeleteI also really sad about u..... Lifie is like that. But do not be press too hard for u... all are depend on what we did last life....
ကိုယ္ခ်င္းစာ မိပါတယ္။
ReplyDeleteမ်က္ရည္လည္သြားတယ္
ReplyDelete